Witam,
bardzo proszę o wyjaśnienie. W wojskowych pismach, kierowanych do przełożonych, bardzo często pojawia się skrót słów w zastępstwie pisany w/z lub wz. (z kropką na końcu). Moja dociekliwość, wyrażona m.in. poszukiwaniem takowego skrótu na różnych stronach internetowych, nie została nagrodzona :), gdyż nie znalazłem żadnej wzmianki na ten temat. Według mnie nie powinno się używać tych słów, bo to, czy ktoś przełożonego zastępuje (skądinąd przecież oficjalnie, z rozkazu innego przełożonego), czy też jest to właściwy przełożony (zajmujący to określone stanowisko na co dzień), nie ma aż tak wielkiego znaczenia, bynajmniej dla zainteresowanego, przedstawiającego sprawę w określonym piśmie. Być może umieszczanie przed nazwiskiem wyrazów w zastępstwie wynikało z obawy przed odpowiedzialnością za konsekwencje wiążące się z podjętymi decyzjami… Ale i to nie ma sensu, bo tak czy owak pismo zawiera adresata, np. płka Kowalskiego. Przykład:

Dowódca
wz. płk Jan KOWALSKI.

Dziękuję za poświęcony mi i mojemu problemowi czas. Pomimo iż sprawa jest błaha i nie dotyczy nikogo personalnie, ani też nie ujawnia tajemnicy wojskowej, ze względu na moje bezpośrednie powiązanie z armią (noszę mundur i nie jestem oficerem, choć liczę na zmianę stopnia; ale to zupełnie inna sprawa), bardzo proszę o zachowanie mojego adresu, imienia i nazwiska, a nawet inicjałów do Państwa wiadomości.

Szanowni Państwo,
jak prawidłowo skracać wyraz Facebook – fb, fb., Fb, Fb., FB, FB.? Mnie się wydaje, że Fb., bo jest to nazwa własna, kończąca się na inną literę niż skrót. Użycie dwóch wielkich liter sugeruje dla mnie akronim. Z drugiej strony, jest to skrót używany przede wszystkim w komunikacji internetowej, która rządzi się trochę swoimi prawami. Dr Grzenia napisał w pewnej poradzie: „Skróty internetowe przyjęło się pisać wielkimi literami”.
Z wyrazami szacunku
Czytelnik

Robiąc korektę testów wyboru, zastanawiam się często, czy wskazane jest umieszczenie kropki po ostatniej odpowiedzi, np. w takim przypadku:

Bitwa pod Grunwaldem rozegrała się w:
a) 1409 roku
b) 1410 roku
c) 1525 roku.

A może bardziej właściwy byłby tu znak zapytania lub brak jakiegokolwiek znaku interpunkcyjnego?

Szanowni Państwo,

w rozwiązaniach zadań matematycznych pojawiają się opisy niewiadomych, np. „x — wiek Bartka”, [od nowego wiersza] „y — wiek Wojtka”. Zastanawiam się nad interpunkcją takich napisów. Zapisywałbym je od małych liter i bez znaków interpunkcyjnych. Czasem takie opisy są dłuższe (np. „wiek Bartka w momencie, gdy Wojtek był od niego dwa razy starszy). Wtedy ewentualnie stawiałbym na końcu średniki, a po ostatnim opisie kropkę. Co Państwo rekomendują?

Z wyrazami szacunku

Czytelnik

Dlaczego na stronie slowniki.pwn po dwukropku i wypunktowaniach pytania rozpoczynają się dużą literą? Generalnie – jak rozpoczynać wyliczenia po dwukropku, wypunktowane, jeżeli:
- sa pojedynczymi słowami?
- sa zdaniami pojedynczymi?
- każdy punkt składa sie z kilu zdań (lub różnie)?
- poszczególne punkty mają na koncu średnik?

1. Czy określenie pogrzebać w grobie można zaliczyć do tautologii i czy jest to poważny błąd?
2. Jakie zasady obowiązują przy zaczynaniu zdania od i? Ktoś uznaje to za poważny błąd, ja twierdzę, że jest to rzadkość, niemniej dopuszczalna i spotykana, przy czym opieram się na dwu zdaniach:
„I tak na przykład przecinek i kropka sygnalizują przerwy w mówieniu” (Nowy Słownik Ortograficzny PWN).
„I w tym zakresie dokonał rzeczy godnych pamięci” (W. Tatarkiewicz, Historia Filozofii).

Z poważaniem,
Paul Jaworski

Szanowni Państwo,
wielokrotnie spotykam się w różnego typu opracowaniach ze skrótami: 10-km (10-kilometrowy), 10-m (10-metrowy) lub 10-proc. (10-procentowy). Interesuje mnie, czy są one poprawne?

Dzień dobry,

zastanawiam się czy powiedzenie „na grupie” jest poprawne, jeśli mamy na myśli grupę, np. w żłobku lub przedszkolu, a użyte jest to w kontekście jakiegoś wydarzenia, np. „15 września odbędzie się na grupie Dzień Kropki”.

Pozdrawiam serdecznie

Zastanawia mnie, jak zapisać w dialogu wtrącenie narratora, które nie odnosi się do wypowiedzi ani do osoby ją wypowiadającej, a występuje w środku kwestii dialogowej. Który wariant będzie poprawny?

1.
— Chciałabym, żebyś — mężczyzna spojrzał na nią niepewnie — opuścił ten dom.
2.
— Chciałabym, żebyś… — Mężczyzna spojrzał na nią niepewnie. — …opuścił ten dom.

A może jeszcze inaczej? Bo obie te wersje nie wydają mi się do końca poprawne.

Przez lata spędzone w Internecie wyrobiłem sobie nawyk pisania np. komentarzy z pominięciem użycia polskich znaków, wielkich liter, czasami również interpunkcji, dodawanie emotikonek. Nie użyłbym takiej formy w oficjalnym e-mailu, ale wydaje mi się, że ten sposób pisania staje się charakterystyczny i zamienia w osobliwą regułę. Czy można próbować podciągnąć to zjawisko pod jakąś formę języka specjalistycznego, gwary, czy inne, czy jest to zwykłe niechlujstwo i lenistwo? :)